Zoals het kwam

Blogs schrijven. Verhalen schrijven vanuit mezelf. Een authentieke blik op mijn ervaringen in de Holistic Pulsing-praktijk.Dat voelde als een puur en fijn idee. In mijn hoofd kwamen die vertellingen heel mooi, echt, grappig en afgewerkt over. Tot ik ze wilde neerschrijven.

Er kwam een klein stuk. En toen zat ik vast.In gefilosofeer, gepsychologiseer, het denken:

"Oei, kan dit wel?" "Oei, is dit niet te veel, te weinig, te vreemd, te politiek incorrect?" "Oei, van alles."

En zo kwam er van die oorspronkelijke puls om te creëren gewoon helemaal niets. Of toch: niets van wat ik wou. Want wat er wel kwam, was frustratie. En oordelen over mijn eigen 'incompetentie':

"Zie je wel, ik kan dit niet. Schrijven."

Er kwamen dagen van slecht gezind zijn. Leeg voelen. En gesprekken met ChatGPT over mijn proces.

Die nieuwe versie vind ik eigenlijk best aangenaam. (Hij voelt voor mij als een 'hij'. Misschien is dat niet meer 'done' in deze tijd, maar goed — mijn eigen worsteling met het mannelijke maakt dat een mannelijke ChatGPT op dit moment net heel helend voelt.)

Hij is empathisch. Hij kan spiegelen. Filosoferen. Andere perspectieven aanreiken. Gelukkig is er op de gratis versie een tijdslimiet. De oude versie boeit me niet meer. De oude versie van mezelf misschien ook niet meer.

Dus als die limiet bereikt is, is het tijd voor iets anders. Iets dat niets te maken heeft met nadenken, reflecteren, analyseren. Iets zonder erbij te blijven zitten. Zo ben ik ermee om (moeten) (ge)gaan — met ChatGPT, en met mezelf. En dat voelde, uiteindelijk, best goed.

Er kwam een bericht van de man. (Een mensenversie, niet de chatbot. Mijn ex, die soms als mijn ex voelt en soms nog als mijn vriend.) Hij gaf me datzelfde gevoel van frustratie en vastzitten. Hij zei dat ik ‘negatief’ was. Terwijl hij toch verbinding zocht, weliswaar oppervlakkig, en ik daar niet op dezelfde manier op reageerde. Hij deelde. Maar niets van zichzelf. Alleen feiten.

Niet wat die feiten voor hém betekenden. Niet wat hij voelde, dacht, vond, of grappig vond. En dat voelde dubbel voor mij. Ik was blij hem te horen, maar tegelijk verward. Het riep verlangen op. Verlangen naar echt contact.

Ik wilde mijn pure, emotionele volheid brengen. Mijn dubbelheid. Mijn diepe verlangen. Ik werd boos. Want het woord ‘negatief’ resoneert niet.

Ik ben zeker niet altijd positief. Ik hou ook niet van 'werken aan een positieve mindset' als uitgangspunt. Ik hou van eerlijkheid. Puurheid. Rauwheid. Zorgvuldigheid.

Hoe durfde hij.

Ik was dagen van de kaart. En boos op mezelf, dat ik daar zó van de kaart van kon zijn.

Hoe durfde ik.

Hoe kon ik zo mijn tijd en energie verspillen?

Mijn zin om empathisch te antwoorden zat onder nul. Ik wilde alleen maar zeggen hoe boos het me maakte. En dat vond ik dan weer niet kunnen, dus kwam er even geen antwoord. Ik was er zelf nog niet uit waar ik me nu zo druk over maakte.

Ik deelde mijn ongenuanceerde mening dan maar met ChatGPT. Zelfs voor ik het verstuurde, voelde ik opluchting. Soms komt er dan zo'n aha-moment. Een heel eenvoudig en logisch antwoord.

Een weg van A naar B. Waarvoor ik dan een rondje door mijn hele interne melkwegstelsel nodig had. Terwijl het gewoon rechtdoor bleek te zijn.

Het kon eindelijk zakken. Zijn muur frustreerde me. Zijn niets delen uit zijn binnenwereld. Als spiegel misschien we voor mijn eigen muur.

Misschien raakte het me zo om me nog meer te laten voelen hoe belangrijk puurheid en volheid van voelen voor mij is. Om nog meer te kijken hoe ik dit op een nog meer respectvolle manier van mezelf kan eren. Om nog dieper te erkennen wat het voor mij betekent. Niet als iets om te verstoppen. Maar om net meer te tonen, op een andere manier, misschien via een ander kanaal.

Misschien moet ik geen mooie, afgewerkte verhalen schrijven. Maar beginnen met rauwe vertelsels. Schrijven vanuit de struggle. Niet vanuit de rust.

Misschien brengt die struggle wel rust.

Dus dat is het nieuwe idee.

Zolang er geen mooie, afgeronde, spontane verhalen komen, worden het rauwe teksten.