Clichés in beweging: laat het los

Sinds het ook een lied is geworden, kan je hier zelfs als oorwurm door achtervolgd worden. Laat het los, het is de nummer één, mijn absolute favoriet.

Op mijn lijst met meest irritante cliché-uitspraken.

Ik heb deze het vaakst gehoord, bijna altijd ongewenst.

En vooral zelden mooi gezongen (jammer wel, dat had misschien kunnen helpen).

Vasthouden in plaats van loslaten

Ik kan het namelijk niet, loslaten.

Wat ik daarentegen wél goed kan, is dingen vasthouden.

Heel lang zelfs: ze overanalyseren, terug oproepen in mijn hoofd, ergens te lang blijven.

Maar ook iets koesteren, een idee laten groeien, graag zien.

En hoe meer ik zelf vind dat ik iets moet loslaten, hoe meer ik het vasthoud.

Misschien mede daarom vind ik dat hele loslaten maar niks. Het werkt namelijk averechts.

Nog lastiger is het wanneer iemand anders vindt dat ik iets moet loslaten. Het brengt boosheid naar boven omdat het bijna belerend klinkt.

Alsof wat ik breng van tafel wordt geveegd.

Alsof de deur in mijn gezicht wordt dichtgegooid.

Alsof ik iets beter moet doén.

Alleen is loslaten niet iets dat je kan doén. Het is iets dat gebeurt, een natuurlijk proces dat zich op zijn eigen tempo voltrekt. Het is geen taak of einddoel.

Loslaten en vasthouden samen

Ik herinner me nog een moment, helemaal in het begin van een relatie.

Na onze eerste ontmoeting voelden we een onverwachte connectie.

Maar een tweede ontmoeting zou even op zich laten wachten, en ik vroeg me af hoe ons contact intussen zou lopen.

Voor die eerste ontmoeting stuurden we elkaar elke dag berichten, en nu voelde dat ineens anders. Dus ik sprak mijn twijfel uit.

Zijn antwoord: “Laat het los, Sofie, dan komt het vanzelf.”

Ik voelde me afgewezen, niet gehoord.

Alsof ik te afhankelijk was, terwijl het juist uit eerlijkheid kwam.

Dat voelde helemaal niet fijn en afgestemd.

Later legde hij uit dat de (letterlijke) afstand het snel afspreken nu eenmaal lastig maakte en dat drukke agenda’s soms zijn wat ze zijn.

Ook dan voelde ik me eerst weggeduwd, al vond ik daarna ook woorden om terug te geven:

Vasthouden hoort er ook bij.

Ik wilde het contact vasthouden, de verbinding eren.

Hij wilde juist het praktische loslaten, de uitkomst niet forceren.

Wat eerst tegengesteld leek, hoorde eigenlijk bij elkaar.

Loslaten bestaat niet in een vacuum. Het hoort bij vasthouden.

De wijsheid van het hart

Het zijn geen tegengestelden, maar beide bewegingen van het hart.

En wanneer het juiste moment is aangebroken, gaat loslaten vanzelf.

Zoals de bladeren die vallen in de herfst.

Elke boodschap om los te laten die voorbijgaat aan wat gevraagd wordt om vast te houden - om graag gezien en begrepen te worden - doet tekort aan de echtheid van wat er leeft.

En hier gaat het wel om: om echte aanwezigheid bij wat er is.

Echte aanwezigheid vraagt:

• Wat wordt hier vastgehouden?

• Wil het vastgehouden worden of is het klaar om te vertrekken?

• Kunnen deze bewegingen allebei deel zijn van de weg, zonder dat de ene juist is en de andere fout?

  
  

In de zachtste relaties, met jezelf en de ander, is ruimte voor allebei.

De wijsheid zit erin te voelen, moment per moment, wat er dan echt nodig is.

De geest van laat het los is niet om te minimaliseren, maar om vrij te zijn.

Zoals Matt Kahn het zo mooi zegt:

Je kan de dingen niet loslaten, zij laten jou los.

Wanneer je er klaar mee bent, of wanneer zij klaar zijn met jou.