Clichés in beweging: Je moet eerst van jezelf houden

Heel lang al heb ik een hekel aan deze slogan uit zelf-hulp-land.

Heel lang ook heb ik me afgevraagd hoe dan? Hoe moet je jezelf liever leren zien?

En wanneer is het dan genoeg? Het lukt me niet, wat nu?

Ik heb nooit begrepen hoe dit apart staat van connectie met anderen.

Maar ik vond mezelf graag zien alsook relaties met anderen lange tijd ontzettend moeilijk.

Meer nog, het is soms nog steeds een uitdaging, maar ik vraag me wel niet meer zo af wat ik dan moet doen om het beter te kunnen.

Zeker zit er iets van waarheid in jezelf graag zien.

Het helpt om je open te kunnen stellen naar anderen wanneer je zelf beter in je vel zit.

De manier waarop je jezelf behandelt, met zachtheid of met wantrouwen, met ruimte of met druk, beïnvloedt ook hoe diep en vrij je relaties met anderen kunnen zijn.

Maar voor mij doet deze zin een enorm tekort aan de vele laagjes van het leven.

Het is niet alleen kort door de bocht, het is zelfs ontkennend voor de weg die ik heb afgelegd. Een weg die vol lag met vallen en opstaan, met inspanningen en pijn, met zoeken en weer verdergaan.

Ik hou nochtans van simpel

Een simpel echter die er komt na de complexiteit, na het geploeter.

Wanneer zo’n zin dan naar je toe wordt geslingerd, voelt het soms als een shortcut. Eentje die ik niet kon ontcijferen, maar me wel gefrustreerd achterliet.

Alsof de ander geen ruimte kon of wilde maken voor de diepte van mijn verhaal.

Alsof de worsteling werd vervangen door een simpele opdracht.

Maar liefde laat zich niet vangen in regels of volgordes.

Het is geen project dat je afwerkt, geen checklist om af te vinken.

Zo’n slogan maakt liefde bijna iets functioneels, terwijl ze in wezen levend is: relationeel, kwetsbaar, veranderlijk, vaak chaotisch en soms juist heel stil.

Liefde groeit in relatie

Soms ontdek je compassie voor jezelf omdat iemand anders je zachtheid laat zien.

Soms maakt een klein gebaar van eigen vriendelijkheid je opener naar de mensen om je heen.

Het beweegt heen en weer, altijd in wisselwerking.

Daarom is de zin “eerst houden van jezelf” wat mij betreft misleidend.

Alsof zelfliefde een voorwaarde is.

Terwijl de waarheid zoveel levendiger is: je bent niet pas klaar voor liefde of connectie als je jezelf volledig graag ziet.

Je bent al waardig om lief te hebben en geliefd te worden.

Ook met je twijfels, je littekens, je verlangens.

Zelfliefde, in haar meest pure vorm, is meer een mildheid voor jezelf

De bereidheid om jezelf te ontmoeten zoals je nu bent.

Niet als iets dat gefixt moet worden, maar als deel van je mens zijn.

Een oefening misschien, een terugkeren, steeds opnieuw.

Dus wanneer je merkt dat je niet alles aan jezelf leuk vindt, welkom.

Dit is zo diep menselijk.

En als je verlangt naar connectie en andere relaties, opnieuw welkom.

Want wat als liefde, voor jezelf of een ander, kan groeien? Beetje bij beetje, in de scheuren tussen twijfel en verlangen?