So Sofie
Van gevoeligheid en sprookjes
Er was eens een tijd dat ik dacht dat mijn gevoeligheid een tekortkoming was. Iets wat ik niet kon of was, waardoor de wereld te luid, te snel en te overweldigend aanvoelde. Ik vluchtte vaak in mijn hoofd, trok me terug of dissocieerde zelfs. De wereld voelde vaak onveilig, en de mensen erin eigenlijk ook. Het hoofd bood een uitweg, en ik bouwde daar graag hele fantasielandschappen op. Zo kon ik helemaal verdwalen in een goed boek of een dagdroom, tevreden zittend op mijn ‘wolk’, terwijl het leven beneden me voorbij raasde.​
​​
Ik hield erg van verhalen en sprookjes. Als kind vooral voor de romantiek van het leven en relaties. Nog steeds hou ik van sprookjes, maar nu meer vanwege de lagen onder de verhalen: de strijd, de helpers, de magie die pas na een lange, kronkelige reis tevoorschijn komt. Vanwege hun eerlijkheid: hoe ze vertellen over ontberingen, over het vinden van je weg, over steeds terugkeren naar jezelf.
​Zelfs nu kan het leven overweldigend aanvoelen. Mijn sterke gevoeligheid is er nog altijd, en ik heb nog steeds behoefte aan rust. Soms voel ik me helemaal niet afgestemd met de wereld. Maar ik heb geleerd om vanuit mijn eigen vreemde, prachtige invalshoek naar het leven te kijken. Op die momenten voel ik rust, hoop en vreugde. Wat zeker ook helpt is mokka-ijs en het gezelschap van katten
Over denken en niet denken
​
Wanneer ik nadenk over spiritualiteit of wanneer ik er met iemand over praat, voel ik snel de drang om te analyseren, uit te dagen en in discussie te gaan. Mijn geest is dan levendig, alert, niet bereid om zomaar akkoord te gaan.
En toch was er ook altijd een diepere stroming, een gevoel en sterk verlangen dat me naar onderliggende lagen trok. Heel stilletjes want ceremonies, chakra’s en groepsmeditaties trokken mij helemaal niet aan. Maar soms hoorde of las ik ergens iets dat wel sterk resoneerde in mijn lichaam.
​
Ik volgde die draad naar binnen door op zoek te gaan naar boeken, leraren en woorden die aansloten bij wat ik al van binnen voelde. Elke keer als ik een stem vond die mij weerspiegelde, ontrafelde zich een nieuwe laag van mezelf. Lagen waarvan ik altijd al voelde dat ze er waren, maar die ik nooit wist te bereiken, laat staan benoemen.
Naar rommel en echte magie
​
Ook al voel ik me soms diep spiritueel, ik zal mezelf niet snel zo noemen. Omdat ik me net meer mens ben gaan voelen, meer ben kunnen landen vanuit mijn wolken. Ik ben nu minder bezig met het ontvluchten van het leven, en meer in staat om het te bewonen. Met al zijn rommel maar vooral ook met de magie die zich toont door echte aanwezigheid.
Voel je dat je iets in beweging wilt zetten?
Wil je onderzoeken wat jou ondersteuning kan bieden? Ik ga graag met je in gesprek!