Holistic pulsing bij zwangerschap (of verlies hiervan)

In mijn praktijk worden veel bijzondere verhalen verteld. Niet altijd met woorden, maar vooral via het lichaam. En sommige thema’s blijven nazinderen. Ze openen iets, ook in mij, en krijgen dan een extra laag van betekenis.

Zo mocht ik al een aantal keer vrouwen pulsen die zwanger waren, én vrouwen die een zwangerschap hadden verloren. Hoewel er een wezenlijk verschil is, voelde ik vooral veel gelijkenissen. Er is iets sacraals in beide aanwezig. Een kwetsbaarheid. Een zachte, naar binnen gekeerde energie. En vooral een diepe verbinding.

Ik ben zelf nooit bewust op zoek gegaan naar deze doelgroep. En eerlijk: het maakte me in het begin ook wat onzeker. Ik ben geen mama. En hoewel kinderen welkom geweest zouden zijn in mijn leven, zijn ze er niet gekomen.

Ik heb me afgevraagd of ik dit wel mocht aanraken, letterlijk en figuurlijk.

Of ik de sacraliteit wel voldoende kon vatten, zonder eigen fysieke ervaring. Of het mij misschien niet zou raken op een plek van gemis. Maar het kwam op mijn pad, en ik voelde dat ik het met open armen en een open hart kon ontvangen. Ik kon nog dieper ervaren dat wat telt niet het weten is, maar het aanwezig zijn. En dat is exact waar holistic pulsing over gaat.

Er is een tijd geweest waarin het verlangen naar kinderen er wél was — soms helder, soms meer op de achtergrond. Een zachte roep misschien, maar niet luid genoeg om er alleen voor te gaan. En dus is het niet gebeurd.

Dat besef kwam niet op één moment. Het was een geleidelijk weten, met randen van rouw. Niet omdat ik iets verloor wat ik had, maar omdat ik voelde wat er niet zou zijn. En daar heb ik verdriet om gevoeld. Niet als een gapend gemis, maar als een echo van iets dat ooit mogelijk was.

Tegelijk voel ik ook rust. Vrede met hoe het gegaan is. Er is geen open wond, maar wel een stille plek in mij die dit verhaal draagt. En misschien is het net daarom dat ik zo geraakt word door het werken met vrouwen die wel zwanger zijn, of net niet meer. Omdat ik weet hoe kwetsbaar verlangen kan zijn. Hoe stil verdriet soms is.

Hoe kostbaar het is om in zo'n zachtheid gezien en gedragen te worden.

Wat me raakt in deze sessies is dat er, of er nu leven voelbaar is of verlies aanwezig, altijd een sfeer is van iets heel intiems en essentieels. Er is de energie van verbondenheid, die ik ervaar als heelheid. Ik voel meestal geen aparte aanwezigheid van de baby, niet letterlijk en zelfs niet energetisch. Ik puls dan één energie, die van de verbinding. Of het kindje nu nog gedragen wordt of al afscheid heeft genomen, die verbinding is wel nog voelbaar. Dat voelt ook als iets heel moois en kostbaars. Die sessies zijn dan ook steeds zacht en koesterend en met een natuurlijke traagheid, een naar binnen gekeerd zijn. Het is een energie waar ik zelf heel erg van hou.

Wat me ook opvalt, is de afwachtende,  wat onzekere energie die dan aanwezig is. Niet breekbaar, maar wel een die vraagt naar voorzichtigheid. Deze vrouwen bevinden zich vaak op een kantelpunt - bij verlies, verlangen naar een kind, verwerking van een miskraam of iets existentieels dat borrelt. Die tussenruimte roept kwetsbaarheid op, omdat controle wegvalt. Daardoor ontstaat een soort wachtenergie, met veel innerlijke gevoeligheid. Deze vrouwen zitten vaak ook heel sterk in hun lichaam en dan is er meteen minder afstand, minder ‘schild’. Dat betekent voor mij ook een directer contact met hun kern. Het contact voelt dan ook vaak intens en vraagt om omzichtigheid. Niet omdat ze broos zijn, maar omdat ze open zijn.

Ik koos destijds bewust voor holistic pulsing, aangetrokken door de zachtheid en de diepte ervan. Het voelt als een voorrecht dat ik ruimte mag houden voor deze stille en betekenisvolle momenten.